We hebben als mens allemaal wel eens een belangrijke gebeurtenis in ons leven die ons overhoop haalt. Waarop kunnen we terugvallen als het eens tegen zit?
Wat doen mensen in tijden van COVID-19 om zich staande te houden? Ze doen kleine dingen die nauwelijks iets te bekekenen hebben, waar niet veel woorden aan te pas komen, die snel weer zullen vervluchtigen, maar die even, een paar minuten slechts, een betekenis in de dag of de nacht aanbrengen, zin die het bestaan enigszins schraagt.
De pandemie was als het ware een noodsignaal om onszelf in ‘lockdown’ te plaatsen. En zo in die oorverdovende stilte, ergens tussen donker en licht, beelden te vinden. Beelden die, soms in de schemer, uitdrukken wat het leven ons te bieden heeft in zowel goede, als ook in kwade dagen.
Er moet een wereld bestaan hebben van vóór de pandemie, maar hoe zag die wereld eruit, vroeg ik mij af. Is deze pandemie of een andere ingrijpende gebeurtenis geen kantelpunt in ons leven om na te denken over wat ons werkelijk vrijmaakt? Wat maakt ons echt gelukkig als ‘het normaal’ wegvalt?
Ik wilde beelden maken die geassocieerd kunnen worden met stilte, sereniteit, ingetogenheid en verstilling. Want beelden staan altijd in relatie tot een wereldbeeld, tot een samenleving, tot een spirituele overtuiging of levenswijze en daarvoor hoef je heus niet ver te gaan. De foto’s zijn rond Brussel getrokken, de belgische kust en de Vlaamse Ardennen.
De fotograaf
59 jaar
Financieël medewerker bij een grote organisatie
Vroeger fotografeerde ik met een Practica MTL. Je had veel tijd nodig en je moest je beperken in het aantal foto’s. Je had er alle belang bij om zuinig en goed om te gaan met je filmrolletje. Er was een zekere spanning tussen het gefotografeerde en het uiteindelijk resultaat. Die tijd dat je moest wachten is er nu niet meer. Je kan onbeperkt fotograferen en bij wijze van spreken ’s avonds je foto’s bewerken in een digitale donkere kamer.
Over beiden valt iets te zeggen, maar de mogelijkheden namen toe. Vandaar dat ik uiteindelijk koos voor een opleiding fotografie bij CVO COOVI – Anderlecht en met de vakkennis die ik er heb gekregen denk ik nu over te stappens naar een Academie. Doorheen de 5 jarige opleiding in 10 modules heb ik geleerd dat kwali-tijd het haalt op snelheid en dat er veel schoonheid is. Daarvoor hoef je heus niet naar de andere kant van de wereld.
Mijn voorkeur gaat naar foto’s waarbij de kijker op zoek moet gaan van wat er precies getoond wordt. Zit er een rode draad doorheen de serie, een verhaal?
