Mijn modellen lopen verdwaald in een stads- of natuurlandschap. Zij zijn alleen.
Zij staren naar de zee of turen naar de Schelde. Ze zitten op een bankje op een kruispunt van emoties of worden overmand door het lijnenspel rondom hen. Zij worden soms zelfs bijna opgeslokt door hun omgeving, ze worden erdoor gedomineerd.
Waarom lopen die figuren daar? Waarom zijn ze precies daar gaan zitten? Waar denken ze aan? Waar zijn ze naar op weg?
Zijn ze gelukkig en nemen ze gewoon even de tijd om wat te mijmeren? Zetten ze hun leven even on hold om een aantal dingen op een rijtje te zetten? Worden ze meegesleurd door een onmetelijk verdriet en vinden ze troost in hun omgeving? Of is er eigenlijk niets speciaals aan de hand?
Het is aan de kijker om uit te maken wat er precies gebeurt. Hij kan er zijn eigen verhaal bij bedenken.
Zijn de foto’s het resultaat van een toevallige ontmoeting met de fotograaf? Of werden de modellen er bewust neergezet? Precies op die plaats, omdat het daar toevallig de beste plek was om te lopen, te staan of te zitten.
Vast staat dat deze landschappen precies door de aanwezigheid van deze eenzame figuren meer beklijven, mysterieuzer worden, spannender, … En dat de keuze voor zwart-wit de emoties die de foto’s oproepen, versterkt.
De fotograaf
58 jaar
Communicatiemedewerker bij een verzekeringsmaatschappij
Al een heel leven lang geboeid door fotografie, maar er pas sinds een paar jaar echt passioneel mee bezig
Opleiding fotografie gevolgd in Coovi – Anderlecht
Voorkeur voor zwart-wit fotografie
