Mijn project kwam tot stand omdat ik op een bepaald moment ingezien heb dat Charleroi enkel nog van naam ‘le Pays Noir de la Wallonië’ kan genoemd worden. Men hoeft maar één van de meer dan dertig terrils te beklimmen om zich daarvan bewust te worden. Vanuit vogelperspectief wordt duidelijk dat Charleroi over veel meer groene ruimte beschikt dan men op het eerste gezicht zou vermoeden.
De terrils, kunstmatige, ooit zwarte heuvels voor de winning van steenkool zijn vandaag als het ware groene longen die het landschap van Charleroi kenmerken, met voor elke heuvel een geschiedkundige achtergrond en doordrongen van sociale waarden. Voor mij was Charleroi een stad langs de Samber, een stad van steenkool, staal en kunstmatige heuvels. Maar de oude mijnstad had meer te bieden. Charleroi ‘Le Pays Noir de la Wallonië’ is niet zo zwart als de woorden doen vermoeden.
