Silhouetten in de schemerzone toont het vertoeven van de mens tijdens valavond, in een schemerzone van mysterie…
Een enkeling huiswaarts of er op uit trekkend… of evengoed het genieten van de blauwe feeërieke sfeer bij het vallen van de nacht…
Al deze foto’s werden gemaakt op momenten onderweg, momenten die er op zichzelf niet toe doen in een min of meer onwerkelijke sfeer, momenten van verstilling, van mensen alleen en in zichzelf gekeerd, onderweg of wachtend… Doordat de mensen in de donkerte vertoeven worden het silhouetten, schimmen in een blauwig decor.
Straatfotografie tijdens het winterse blauw kwartiertje draagt een bijzondere dimensie in zich: mooi blauw van de avond, fel oranje-geel van straatlampen en andere verlichting.
De Fotograaf
Geboren te Halle 1962
…mijn vader die onze jeugdige perikelen fotografeerde en op zondagnamiddag de living al eens omtoverde tot een studio met natuurlijk licht…
…mijn peter die aanvoelde waarmee hij me plezier kon doen en op zijn werk (donkere kamer bij Solvay ) al die foto’s van mijn vader voor mij dupliceerde… O, wat had ik een fantastische peter !!!
…mijn oudste broer die lid was van een fotoclub en me al vroeg op sleeptouw nam in de donkere kamer…
…mijn peter die aanvoelde waarmee hij me plezier kon doen en op zijn werk (donkere kamer bij Solvay ) al die foto’s van mijn vader voor mij dupliceerde… O, wat had ik een fantastische peter !!!
…mijn oudste broer die lid was van een fotoclub en me al vroeg op sleeptouw nam in de donkere kamer…
Fotografie had dus al van zeer jonge leeftijd heel veel betekenis voor mij.
Toen ik op twaalfjarige leeftijd voor mijn communie een Pocket Instamatic kreeg (zo blij mee), begon ik zelf te fotograferen. Al mijn zakgeld ging naar filmrolletjes... Op mijn 18 kocht ik mijn éérste analoge spiegelreflexcamera. Films ontwikkelen en foto’s afdrukken in de doka leerde ik van mijn broer. Als twintiger volgde dan nog een cursus donkere kamer in Creatief Atelier ’t verloren uurke in Meise. Ik heb jàren genoten van deze magische processen in de donkere kamer tot mijn doka omgetoverd werd tot kinderkamer. In die tijd was ik ook lid van een fotoclub. (Eérst te Grimbergen en na verhuis Focus Ninove).
Vele drukke jaren gingen voorbij en ik fotografeerde mijn kinderen, ons gezin en de vakanties …vaak op de auto-stand... maar enkel compositie had ik echt in de vingers. De zuivere techniek ging wat aan me voorbij…
Toen de kinderen groter werden en ik meer tijd kreeg besloot ik een degelijke opleiding te volgen en zo begon mijn avontuur bij CVO Groeipunt te Ninove en nadien te CVO Brussel. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Fotografie werd een steeds grotere passie en heel die tijd, ook nog vandaag, zijn die opleidingen zo’n zinvolle en waardevolle periode geweest! Ik kreeg er vrienden, waardering, feed back... en ik leerde me nog beter uit te drukken via het beeld!
Toen de kinderen groter werden en ik meer tijd kreeg besloot ik een degelijke opleiding te volgen en zo begon mijn avontuur bij CVO Groeipunt te Ninove en nadien te CVO Brussel. Een nieuwe wereld ging voor mij open. Fotografie werd een steeds grotere passie en heel die tijd, ook nog vandaag, zijn die opleidingen zo’n zinvolle en waardevolle periode geweest! Ik kreeg er vrienden, waardering, feed back... en ik leerde me nog beter uit te drukken via het beeld!
Mijn foto’s zijn op vandaag een distillaat van zoveel inzichten die ik opdeed tijdens mijn CVO-opleiding Fotografie, waarbij mijn verschillende leraren elk een specifieke bijdrage leverden. Fotografie verrijkte mijn leven en voegde zo veel betekenis toe aan wie ik ben, wie ik mag zijn en wat ik voor een ander kan betekenen.
Ik fotografeer heel diverse zaken, maar “portret” betekent net iets meer voor mij. Ik hou ervan om mensen te portretteren, liefst in zwart-wit. Aan het kadreren besteed ik veel aandacht. Durven snijden leerde ik des te meer met het bezoek aan een tentoonstelling van Irving Penn in Parijs.
Het maakt mij altijd weer gelukkig als ik mensen een plezier kan doen met een mooie foto van henzelf of hun geliefden.
Het maakt mij altijd weer gelukkig als ik mensen een plezier kan doen met een mooie foto van henzelf of hun geliefden.
Wat ik vaststel is dat veel mensen zichzelf niet graag op foto zien. Fotografie is echter een geweldig middel tot zelfaanvaarding. Tijdens een fotosessie leg ik er steeds de nadruk op dat mensen mooi zijn, dat ze uniek zijn en goed zoals ze zijn. Na afloop krijg ik steeds te horen hoe fijn ze de sessie eigenlijk wel vonden. De fotoshoots werken vaak werkelijk therapeutisch voor de gefotografeerde.
