Al enkele jaren werd ik getroffen door de vele SAVE-borden en kruisjes langs de kant van de weg.
Toen het idee meer en meer vorm kreeg in mijn hoofd begon ik erover te praten. Wat mij opviel was dat de meeste mensen deze troostmonumenten niet opmerkten! Vandaar werd mijn drang om deze borden onder de aandacht te brengen steeds groter.
De verkeersveiligheid als puur maatschappelijk gegeven moet in de picture gezet worden vind ik.
Deze reportage moet aanmanen tot voorzichtigheid. Men moet alert worden voor zwakke weggebruikers.
Ook vond ik dat de beelden moeten choqueren: ze moet binnenkomen, blijven plakken…
Op welke manier kon ik nu ‘mijn’ opdracht goed in beeld brengen?
Zakelijk? Belang van scherptediepte? Kleur of zwart- wit? Close-up/ aandacht voor omgeving, verkeerssituatie?
Uiteindelijk koos ik voor zwart- wit omdat de foto’s dan sober en herkenbaar zijn. Er gaat een bepaalde beleving van uit.
Hoe ging ik dan uiteindelijk te werk?
Ik nam contact op met OVK (vzw-ouders van verongelukte kinderen).
Deze VZW zet zich in voor preventie via campagnes, getuigenissen, save charter voor steden en gemeenten.
OVK is een organisatie die lotgenoten bijeenbrengen om steun te vinden. Menselijke opvang van nabestaanden. OVK spant zich in om verkeersveiligheid hoog op de agenda te zetten.
Na vergadering met Mevr. Anita Van Gucht en Dhr. Koen Van Wonterghem kreeg ik een Excel lijst met de saveborden in de verschillende provincies.
Ik kon dus op pad ……….
Eigenlijk had ik mijn zelf opgelegde opdracht onderschat.
Niet het nemen van de foto’s op zich maar de emotionele impact was enorm.
Ik betrapte me erop dat ik innerlijke gesprekken had met de overleden kinderen en ik begon me de droefenis, ook al is dat onmogelijk, voor te stellen van de ouders.
Na elke fotografiedag moest ik enkele weken mijn project laten wachten. Het was moeilijk om ‘de knop om te draaien’ en ‘gewoon’ weer verder te doen.
Vele maanden en vele SAVE borden later, na alle provincies doorkruist te hebben heb ik zo’n 125 verschillende borden gefotografeerd.
Met de Corona pandemie echter ben ik verplicht geweest om te stoppen……
OVK bestaat dit jaar 25 jaar en men vroeg me om enkele kunstwerkjes bij de nabestaanden te gaan fotograferen. Kunstwerkjes van de overleden kinderen, broers, zussen en/of ouders.
Ik heb daarin toegestemd ook al kon ik vermoeden dat dit een heel zware opgave was.
Deze foto’s nam ik tussen de twee lockdownperiodes in.
Die ervaring heeft me echt diep getroffen. De verhalen die de nabestaanden vertelden over hun dochter of zoon waren zo ingrijpend, pakkend en liefdevol. De moeite die iedereen heeft om verder te leven, te overleven …. Het schrijnende verdriet, de leegte … maar toch bij velen de moed om verder te gaan. De graagte waarmee iedereen over hun overleden kind sprak sterkte me om verder te doen. Wat een mooie kunstwerkjes heb ik mogen fotograferen!
Ik ben dankbaar dat deze ouders mij een klein stukje deelgenoot hebben gemaakt van hun intens verdriet en ik hoop dat ik door te luisteren hen ook een beetje ‘verlichting’ kon geven.
Ik kan maar van één ding dromen en dat is dat de SAVE borden veel meer in de picture komen te staan zodat iedereen deze borden herkent en vooral dat iedereen zorgdraagt voor elkaar.
Uiteindelijk resultaat: (met dank aan Hans Roels promotor en docent van deze masterclass)
Het werd een ontroerend project.
De ontroerende boodschap komt aan bij de kijker.
Het is geen agressief werk.
Het gebruik van zwart- wit wendt een directe confrontatie met de werkelijkheid af.
Het gebruik van beperkte scherpte- diepte brengt een romantisering binnen waardoor het verhaal verteerbaar blijft.
De harde werkelijkheid wordt als een droom getoond. Daardoor kan de kijker stilstaan bij details en wordt hij ontroerd door de aandacht en liefde waarmee de fotootjes, herinneringen en bloempjes aan de palen versierd zijn.
De persoonlijke interventies zijn vaak nog schokkender omdat ze een onoverkomelijk verdriet onthullen.
Dit is geen verhaal om schrik van te hebben. Je beleeft het kijken naar de foto’s als een film.
Een waaier van wisselende emoties
Confrontaties en gesprekken met gastsprekers hebben geleid tot het leggen van een focus, tot het uitzetten van duidelijke lijnen….
Bedankt Hans voor zo’n mooie lovende woorden!
